Legendy związane ze Świnoujściem. W każdej jest ziarno prawdy
Dąb latarników
- Świnoujska latarnia morska w 1805 roku była drewniana, wyposażona w system luster - wyjaśnia Barbara Adamczewska. - Jednak to na Warszowie, w samym centrum dzielnicy tuż obok szkoły na ulicy Sosnowej znajduje się zabytek przyrodniczy - tzw. Dąb Latarników. Dąb szypułkowy ma obwód ponad 6 metrów i liczy ponad 500 lat. - Według legendy już w czasach słowiańskich, aby ułatwić statkom bezpieczne wejście do przystani rozpalano na wydmach olbrzymie ognisko - dodaje pani dyrektor. - Obowiązkiem dawnych latarników było stałe utrzymywanie ogniska. Teren w pobliżu był cały zalesiony, nie było więc problemu ze zdobyciem surowca na ognisko. Żeglarzom, którzy powracali do portu za dnia, drogę wskazywał obłok dym. W nocy płomień ognia. - Z czasem pobliskie lasy zostały wycięte na opał - mówi pani dyrektor. - Został tylko samotny dąb, pod którym pilnujący ognia chronili się przed słonecznym skwarem, deszczem oraz odpoczywali nocą. Tutaj opowiadano sobie niesamowite historie o zamorskich krajach i przygodach żeglarzy. Z czasem dąb urósł do rangi drzewa - symbolu. Nie sposób nie zauważyć tu analogii między Dębem Latarników a dębem Dewajtis z powieści Rodziewiczówny pod tym samym tytułem.
